Datum: maandag, juli 24, 2017 – 08:31
Tsja…..en nu????? Zo vaak de gedachte gehad. Zo vaak dezelfde gedachten. Hoe nu verder en wat kan ik nog….. Na al die nare gedachten en zorgen over eten, rekeningen, deurwaarders etc. komt altijd de conclusie dat er hulp moet komen. Want hoe slim ik ook met mijn geld omging: elke maand toch weer een tekort. Elke maand 2 weken overleven, is geen leven meer. Steeds minder gaf ik uit aan kleding, eten en verzorging. Steeds meer schulden en elke keer een bak stress, heel ongezond.
Het besef was er inmiddels al wel dat dit niet langer kon. Wie houdt het vol op brood en water of een avondje niks. Maanden gingen voorbij.. Schulden werden gekker en hoger en de passende schaamte groeide goed mee. Wie of wat…wat kan ik nog doen… ach, laat maar. Na weer weken voor oud vuil op de bank te hebben gehangen en weer ziek geweest te zijn, was het toch echt klaar. Dan maar door die hel. Dan maar toegeven dat ik echt hulp nodig heb. Maar wie dan? Of wat of waar??
Na een gesprek met Stichting Tympaan de Baat waar je gelijk gehoord wordt, en je je problemen mag vertellen komen er acties. Ze stelden de vraag of ik wel gegeten had vandaag…….? De hoogte van mijn schulden en achterstallige betalingen etc. etc.
Gelijk toen ik antwoord gaf, kwam het voorstel: Je komt in aanmerking voor een voedselpakket. Gelukkig was ik voorbereid op deze vraag en durfde eigenlijk niet, maar gelukkig kwam er een “ja-tje” uit. Dezelfde dag word ik gebeld door een vrouw van de voedselbank. Dat ze mijn naam door hadden gekregen en dat ze een pakket hadden gemaakt voor mij. En als tip: een grote bigshopper meenemen. Dus met tas en stress en schaamte naar de voedselbank.
Bij de voordeur allemaal mensen, tassen vol eten, karren en looptassen en zelfs kinderen aan het tillen met eten. Wat is dit dan???? Toch doorzetten en naar binnen. Na een mega warm welkom en mijn nummertje kon de ramp beginnen dacht ik.
Eerste Halte: een vriendelijke vrijwilliger heette mij welkom, pakte mijn nummer aan en pakte een grote zwarte krat en zette deze naast me neer. “Alstublieft meneer”. Mag ik u verblijden met een extra blikje drinken? En ook heb ik nog een blik soep extra voor u…. Ik was nog bezig om mijn halve tas te vullen dus ik knikte beleefd en de aardige meneer gaf me iets extra’s. Gewoon aanpakken dacht ik en bedankte meneer nummer 1. Afgestompt van emotie naar Halte 2. Ondertussen zwaar in gedachten hoe ik al dat eten naar huis ging krijgen en nog erger: wat ik vanavond ging eten.
Station twee: Vlees, vis????? Vlees mevrouw graag. Echt meer dan dat kwam er niet uit. Vol verbazing keek ik hoe de vrijwilliger speciaal voor mij het vlees pakte. Lust u…en lust u….. Wilt u dit proberen? Vol verbazing en in shock netjes ja gezegd en bedankt. Een stapel vlees voor een week.
Station drie: ondertussen wilde ik vluchten, het ging zo goed. Gewoon “ja bedankt” en knikken had me al een tas eten opgeleverd. Damnn…..een bekende…..!!! de gedachte van schaamte kwam weer terug. De vrijwilliger herkende me en nu???? Heee meneer… alles goed? Er is vandaag lekker verse groente, aardperen, boter , een sausje, sla en fruit. Alles werd netjes speciaal gepakt en in zakjes gedaan. Ook deze vrijwilliger hielp mij zonder een woord of mening. Ik werd er zelfs stil van toen deze meneer mij ook nog voor de extra uitgiftedag op maandag uitnodigde.
Station vier: Brood. Zelf pakken en de lekkerste eerst zei de volgende vrijwilliger. Ook deze durfde ik snel te pakken maar wel de voorste en snel boven op de enorm volle tas gelegd.
Laatste Halte: de marktkraam. De volle tas was inmiddels te zwaar om normaal te tillen dus schuivend over de grond naar die kraam. Daarna mocht ik vluchten. Eten maken, kast vullen, van alles gaat er door je hoofd. Een vriendelijke stem vroeg of ik al een keuze had gemaakt. Sorry??? Keuze???? Uhhhh. U mag 1 verzorgingsproduct en 2 keer etenswaar kiezen. Tsja dacht ik, dat maakt het niet gemakkelijker. Keuze maken hoorde er al lang niet meer bij . Toch heb ik na lang denken mijn eigen drie producten kunnen kiezen.
De Allerlaatste Halte: thuis gekomen met echt mijn fietstassen vol en een bigshopper propvol kwam mijn stukje besef. De keuken had al jaren niet zo vol gestaan met van alles en nog wat. Eten drinken snoepje wasmiddel, echt van alles. Na 30 minuten kijken opruimen, emotie en een heel blij telefoontje naar mijn schoonzusje was alles netjes opgeruimd
De eerste week me een maagvergroting gegeten, zoveel eten had ik jaren niet gezien. Nu ruim 6 maanden krijg ik wekelijks een pakket eten en andere artikelen. Het gaat steeds beter. Ik zal haast niet weg willen, eten is goed en lekker. Maar doordat ik hulp had gevraagd is nu het moment bijna daar…….
Bijna leven en niet meer overleven. Bijna mag ik niet meer gebruik maken van de voedselbank. Bijna !!!!
Bijna bij de finish, maar bijna ook had ik het net níét gedaan. Bijna gunde ik mezelf de hulp niet door schaamte. Maar gelukkig ben ik niet zo stom geweest. Mijn schaamte was niet nodig. Achteraf was ik misschien bang voor een oordeel. Bang voor het onbekende en zeker bang voor bekenden. Zo blij dat ik de stap wél heb genomen door hulp te zoeken. Niets heeft me ooit zo geholpen als de voedselbank. Nog heel even en alles is weer normaal.
En ik weet dat ik het zal gaan missen. De mensen van de voedselbank zijn mijn helden. Zij zorgden ervoor dat ik geen schaamte hoefde te hebben.
Voor altijd mijn dank.